Op 3 oktober vertrok ik naar Nepal. De heenreis naar Amsterdam Airport Schiphol verliep voorspoedig. En ook op Schiphol zelf ondervond ik geen problemen, zoals ellenlange wachtrijen bij het inchecken van de bagage of bij de douane. Het eerste gedeelte van mijn reis hoefde ik niet alleen te reizen, want ’toevallig’ had een goede vriend van mij dezelfde vlucht geboekt.😀 We vertrokken om 21.50 uur en landden om 6.30 uur plaatselijke tijd in Dubai. Eenmaal geland nam ik in het vliegtuig haastig afscheid van hem, mijn volgende vlucht vertrok namelijk al 2 uur later.
Op Dubai International Airport ging mijn stresshormoon voor het eerst omhoog, want waar moest ik nu naar toe? Nou ja, niet teveel nadenken, goed op de borden kijken en erg snel lopen, bleek te helpen. Al vond ik het wel knap irritant dat ik twee keer mijn schoenen moest uitdoen en hierbij ook mijn handbagage voor een gedeelte moest uitpakken. Een bus bracht me van terminal 3 naar terminal 2. De chauffeur hiervan had, in tegenstelling tot ik, alle tijd van de wereld en reed naar mijn mening dan ook behoorlijk langzaam. In mezelf mopperde ik dan ook behoorlijk op de chauffeur, omdat ik mijn vliegtuig niet wilde missen. Misschien herkennen jullie dit wel? Aangekomen in terminal 2 kon ik nog net het toilet bezoeken om daarna meteen te boarden. Om circa 8.30 vertrok ik naar mijn eindbestemming en gelukkig had ik dus wel mijn vlucht gehaald. Bij aankomst in Nepal zou ik echter meteen mijn comfortzone moeten verlaten en nog meer stress ervaren. Maar dat wist ik toen nog niet.
Geland in Nepal – meteen geconfronteerd met ongemak
Op 4 oktober om 14.45 uur lokale tijd landde ik op Nepalese bodem. Mijn visum had ik in Nederland al geregeld, dus na controle kon ik gewoon doorlopen. Achteraf gezien, had ik een vooruitziende blik om mijn visum in Nederland al te regelen in plaats van op locatie. Want ik was dan wel veilig geland in Kathmandu, mijn rugzak echter niet. Daar sta je dan op een onbekend vliegveld in een totaal andere cultuur. Je ziet allerlei koffers en rugzakken op de bagageband voorbijkomen, behalve die van jezelf. En na ruim een half uur met steeds meer paniek naar de bagageband te hebben gekeken, voelde ik de (donder) bui hangen. 😰😤😡😢
In plaats van relax in Nepal aankomen, moest ik meteen actie ondernemen. Ik schoot dan ook even volledig in de stress en wilde eigenlijk meteen rechtsomkeert maken. Ik miste nu wel even een maatje. Maar ja, het was niet anders en ik moest toch regelen dat ik mijn bagage weer in mijn bezit zou krijgen. Dus, zo gezegd zo gedaan. Na het benodigde formulier te hebben ingevuld en ruim anderhalf uur later, kon ik uiteindelijk dan toch kennismaken met mijn gids. Hij zat al die tijd al op mij te wachten bij de uitgang van Triibhuvan International Airport. Na kennismaking met mijn gids vertrokken we naar het hotel M Square dat ik voor de eerste acht dagen in Kathmandu had geboekt. Het bevindt zich in de levendige, toeristische wijk Thamel met zijn vele bars, uitgaansgelegendheden en eettenten. Een hiervan is Rosemary Kitchen, op nog geen minuut loopafstand van mijn onderkomen. Dit knusse, gezellige restaurant met zijn erg vriendelijk, gastvrij en lief personeel is vanaf dag 1 mijn favoriete eetgelegenheid in Kathmandu.
Nog meer hinder
Mijn rugzak was dus niet gelijktijdig met mij geland op Kathmandu airport, het volgende ongemak diende zich ook al aan in de vorm van…………………….aambeien (hemorrhoids). Misschien geen smakelijk onderwerp om over te praten, maar voor velen vast wel herkenbaar. Mijn eerste avond in Nepal kreeg ik hiervan al last en dit werd in de loop van de komende dagen alleen maar erger. Ook het omkeren in bed ging niet meer van een leien dakje. Toen ik na 5 dagen ook nog diarree kreeg, sprong ik regelmatig bijna een gat in het plafond van de pijn als ik het toilet bezocht. Hier zag ik toen als een berg tegenop.😟😨 Last hebben van aambeien is op zich al niet fijn. In combinatie met diarree is het al helemaal geen ideale situatie!! 😣😳😶 Met goudsbloemzalf uit Nederland probeerde ik de pijn te verzachten. Dit hielp echter maar een beetje. Bij de lokale pharmacie heb ik toen maar hemorrhoidzalf gekocht en binnen een paar dagen waren mijn aambeien gelukkig als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn aankomst en eerste dagen in Nepal verliepen dus allesbehalve soepel. Toch was het niet alleen kommer en kwel. Wordt vervolgd!